Op een doordeweekse dag nemen een vriendin en ik de Thalys naar Parijs. Vrij last minute hebben we besloten dat we zin hebben in een stedentrip in Parijs. Onze tentamens zitten erop en we hebben na een blok hard studeren eindelijk de tijd om even adem te halen. Hoe kunnen we dat beter doen dan door even weg te gaan?

De dagen daarvoor stonden veelal in het teken van voorbereiding. Voordat ik naar een andere stad ga zoek ik áltijd op waar ik kan eten. We hadden een hotel geboekt zonder eigen keukenfaciliteit, waardoor we ‘s avonds wel uiteten moesten. Ik had een lijstje gemaakt met ongeveer vijf restaurants waar we konden gaan eten. Dat leek mij voor drie dagen wel genoeg. Op het lijstje stonden de namen van de restaurants met de adressen opgesomd. Ik was nog een stapje verder gegaan zelfs, want op de kaart van Parijs had ik deze adressen getekend. Ik had geen internet in het buitenland, dus dacht ik mezelf op deze manier zo goed mogelijk voorbereid te hebben.

En daar lopen we dan hongerig. In de motregen. Moe omdat we vroeg opgestaan waren omdat de Thalys op dat tijdstip het goedkoopst was. Als student zijnde probeer je natuurlijk alles zo goedkoop mogelijk te regelen. Bij drie restaurants van de kaart zijn we langs geweest. Bij alle drie stonden we voor een gesloten deur. De ene was in verbouwing en de andere twee waren op de desbetreffende dag gesloten. Voor iedereen die weleens in Parijs is geweest: Parijs is groot. Het is niet zo dat als het restaurant in straat A gesloten is, je binnen tien minuten in straat B staat voor het tweede restaurant.

We waren hongerig, hadden het koud en werden steeds natter. Ik begon me lullig te voelen, want jeetje, soms is het écht niet makkelijk om met een persoon met een voedselintolerantie op vakantie te gaan. De ander heeft geen keuze om zich aan te passen. Daar komt ook nog eens bij dat de ander zich vaak bezwaard voelt om wel even snel ergens eten af te halen. Voor mij hoeft dat helemaal niet, want ik heb liever dat iemand anders gewoon normaal kan eten dan dat hij of zij ook honger lijdt.

Beide worden we steeds chagrijniger. Ze zeggen weleens dat op vakantie je ware aard naar boven komt en dat dat een relationele test kan zijn. Dat begrijp ik. Nou was de relatie met deze vriendin alleen vriendschappelijk, maar het haalde zeker niet het beste in ons naar boven.

Totdat we in een wijk terecht kwamen waar we even stopten. Even een nieuw plan maken. Wat gaan we doen? Gaan we gewoon buiten mijn plan om naar een restaurant zoeken en gewoon binnen stappen om te vragen welke mogelijkheden er zijn? Ons Frans is niet goed, dus eigenlijk vond ik dat eng. We besluiten nog even door te lopen en na te denken wat we gaan doen. Ineens staan we middenin een feest welke vergelijkbaar is met een kleinschalige gay pride. Met veel muziek, plezier en enthousiasme wordt er een soort feest gehouden tussen lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders. De mooiste en bizarste outfits komen wij tegen. Per ongeluk raken we er in vermengd en kijken we elkaar lachend aan. Dit hadden we nu niet meegemaakt als we in het eerste restaurant beland waren!

Mijn humeur verandert al snel weer en al snel loop ik met een grote grijns op mijn gezicht. We besluiten in de buurt een sushi restaurant op te zoeken en bij binnenkomst proberen we in ons beste Frans uit te leggen wat er aan de hand is. In een mengelmoes van Frans en Engels proberen we te vragen of het mogelijk is om daar te eten. De eigenaren van het restaurant begrijpen het niet, maar al snel staat er een Frans stel op dat ons wil helpen. Hun Engels is goed en ze begrijpen precies wat wij bedoelen. Zij regelen voor ons dat we daar kunnen eten. Ze leggen alles uit aan de chefkok en zorgen ervoor dat ik met een goed gevoel daar kan eten.

En wat hebben we genoten! En wat was het lekker. Het was zelfs zo lekker dat ik het hele plan overboord gegooid heb en dat we drie dagen lang sushi gegeten hebben in het desbetreffende restaurant. De gezichtsuitdrukking van de eigenaren was onbeschrijfbaar toen wij de tweede en zelfs derde keer daar binnen kwamen. Alsof ze trots waren wat ze voor ons gedaan hadden. En ik was ze ook oprecht dankbaar.

Voor mij was het tegelijkertijd een leer moment. Je kan alles nog zo goed plannen en voorbereiden, maar dat betekent niet dat alles 100% soepel verloopt. En voortaan moet ik ook maar de openingstijden bij mijn lijstje voegen. Dat voorkomt toch dat je voor een gesloten deur staat….

Heb jij ook zo’n verhaal? Deel het hieronder. En mocht jij nog leuke Hotspots in Parijs, Frankrijk, of ergens anders ter wereld weten: laat het me dan weten door dit formulier in te vullen!